قاتل و قربانی

من همیشه کنجکاو بودم که چرا در عید قربان، همیشه، به خدمت قاتل میروند و دست "قاتل" را میبوسند،  اما حرفی از "قربانی"  نیست. "خدمه"،  حتی بنحو احسن تلاش میکنند، که آثار وجود،  پوست و سُم ها، و شاخهای قربانی را هم، همراه کارد خونی خود، از چشمها دور نگهدارند.

نگو این  یک سنت "ابراهیمی" بوده است که ما به قاتل بدهکار باشیم.

من تورانی را که  با وعده بند ناف ابراهیم، ما را، به دشمنانمان  آشتی نا پذیرمان بچسباند، دوست ندارم، و نمیخواهم  ملتمان را، حتی در جنگ مقدس سرمایه داری، با هیولای کمونیزم، چون گلّه قربانی ها  نذر کنم.  جنگ منافع  سرمایه های جهانی، جنگ  ارضی اسرائیل،  آمریکا و ناتو، و دنیای غربِ خدا شناس، با خدا نا شناسان مشکل من نیست.

تورکان جهان امروز شبیه آن قوچ مغرورِ روز قبل از عید قربان،  بیفکرانه جشن حنا بندان خود را بر پا میکنند.  مبارک است اما، من با این توفیقات همدست نیستم.  می نشینم،  به تکمیل کتابهایم میپردازم، و از دور نظاره میکنم. همراهی، همدستی است.

من توران را بعنوان یکی از سه عنصر مستقلِ قدرت، آنهم برای حفظ توازن ثلاثه، و فقط برای همزیستی متعامل، میخواهم نه ابزار استعمار غرب و چماق سرکوب شرق.

شاید هم اوراقی از کتابهایم  را در همینجا، نه برای نسل حاضر، اما برای بازماندگانمان منتشر کردم.

 امروز چشمان ملتم مسحور فریبی بزرگ شده است، و گوشهای عزیزانم هرچه بگویند فقط آنرا میشنوند که میخواهد.

این صحنه،  بار اول در تاریخ نیست.  اگر در جنگ کره، بی جهت، چهل هزار قربانی دادیم،    فردا به چهل میلیون محدود نخواهد شد. و بعد از اتمام جنگ، باز، با ما، آنرا خواهند کرد که بعد از جنگ جهانی با عثمانی کردند.

وعده انزوای جمهوری اسلامی، فاضلاب نژادپرستانه ترین رستنگاه  شعییان شعوبی  و سقوط     آن حرامزاده ها را باور نمیکنم. اینها بهترین و موفق ترین ابزار استعمارصهیونیزم ماسونیزم هستند و غرب اینها را، برای نابودی ما،  لازم دارد.

و ما، حتی در وطن خودمان که به زندان هویت ها تبدیل شده، است،  تا راسسیم ایرانشهری، و سرطان بدخیم تفکر آریائی را برنیندازیم، نه مائی خواهیم ماند، نه تورکی، نه تورانی.

تاریخ تکرار میشود وغرب به سربازان شجاع، جسور، و جنگجو نیاز دارد. چه گوشت دم توپی ارزان تر از تورک ؟ مگر ما بدستور استعمار با توطئه بر علیه سلطان اوزون حسن  قریب چهارصدو پنجاه سال با برادرانمان، که بایست متحد میبودیم، و  برای یک اسلام که بایستی متفقاً اعتصام میکردیم، نجنگدیم و هر دو بخاک فلاکت ننشستیم ؟ من که هرگز فراموش نمیکنم.

باز با خود زمزمه خواهم کرد

دکتر علیرضا امیر نظمی افشار

کالیفرنیا